Kastela - Trogir

20 °C 🇭🇷

—————

Kaštela

Fort Kaštilac, Kaštel Gomilica

Mirkec, Trogir 🍺 🥣

Amfora 🍺 🥣

—————

Villa Boris, Trogir 😴

—————

Hoera, Noa is 9 jaar! Mijn verjaardag heb ik vorige week al gevierd dus mijn kadootjes heb ik al gekregen. Papa en mama hebben wel ballonnen gekocht en er werd natuurlijk voor me gezongen. Na een roze donut als ontbijt gingen we pas om 12.15 uur met de auto op pad. Eerst reden we naar de gemeente Kaštela die bestaat uit 7 verschillende havenstadjes die allemaal met het woord Kaštel (kasteel) beginnen. De route ging voornamelijk langs de zee maar omdat het  begon te regenen zijn we alleen in Kaštel Gomilica uitgestapt. Daar staan wat leuke stenen huisjes op een klein schiereiland omgeven door vissersbootjes; het voormalige Fort Kaštilac. Een mooi plaatje maar we waren er snel uitgekeken. Alleen het foto’s maken duurt altijd erg lang; papa moet er 20 maken zodat mama in ieder geval op 1 foto haar ogen open heeft. 

We gingen lunchen in Trogir bij restaurant Amfora en papa kreeg daar de smerigste lasagne ooit. Met mijn spaghetti bolognese was gelukkig weinig mis en met een vol buikje ging ik mijn rugtasje ophalen op de kleine markt. Iets anders dan die van Nikki maar ook met flamingo’s. Onderweg kochten we nog gebakjes voor vanavond en inmiddels zitten Nikki en ik weer in de jacuzzi. Papa liet mij op mijn verjaardag niet eens winnen met Yahtzee! Morgen gaat de zon weer schijnen en dan rijden we naar Split.

Gisteren deden we ook rustig aan en zaten we pas rond 11.30 uur te ontbijten. Daarna liepen we in 10 minuutjes naar het oude centrum van Trogir. Ook dat is weer een schiereiland zoals er velen zijn aan de Dalmatische kust. Omdat 2 van de 3 bruggen wegens onderhoud gesloten zijn moesten we via een kleine markt over de Trogirski Most de oude stad in. Op die markt kocht ik een lief konijntje die ik als sleutelhanger aan mijn schooltas kan hangen. Grijs natuurlijk, dezelfde kleur als Nijn.

We liepen eerst rondom het kleine schiereiland en kwamen aan de westkant al snel bij het Kaštel Kamerlengo en Saint Mark’s Tower (Kula Sv. Marka). Die laatste is natuurlijk naar papa vernoemd. Tussen beide bouwwerken ligt het kunstgrasveld van de voetbalclub HNK Trogir en dat bijzondere stadion heeft de naam Igralište Batarija. Aan de zuidkant van het oude centrum ligt over de gehele lengte een mooie promenade met aan de ene kant terrasjes en restaurants en aan de andere kant schepen en bootjes. Zo druk als het daar was hadden we al een tijdje niet meer gezien.

Toen we de smalle straatjes in liepen was dit keer een slipper van Nikki aan de beurt om kapot te gaan. We moesten dus op zoek naar nieuwe slippers en bij het tweede winkeltje lukte dat na een kwartiertje twijfelen tussen Minnie Mouse of roze glitters. Het werd Minnie. Daarna hebben we nog even door de straatjes gedoold terwijl er af en toe kleine spatjes regen vielen. Maar de slechte voorspellingen komen hier zelden uit en met 20 graden en weinig wind had ik niet eens een jasje nodig. We gingen aan de promenade lunchen bij restaurant Mirkec en daar heb ik pizza margherita en tomatensoep met een broodje gegeten. Op de weg terug kwamen we weer over de markt en mijn koopzieke zusje moest daar natuurlijk nog van haar centjes af die we van opa en oma uit Heiloo hebben gekregen. Opnieuw geen keuzes kunnen maken maar uiteindelijk kiezen voor een klein rugtasje en hetzelfde konijntje als ik. Alleen roze in plaats van grijs. Bij een supermarkt kregen we allebei nog een plastic poppetje om in de jacuzzi mee te spelen. 

Om 15.30 uur waren we weer in ons huisje en daar zijn we de rest van de dag gebleven. Papa won voor de tweede avond op rij met eenendertigen en voordat we naar bed gingen zaten we allemaal samen nog even in de jacuzzi. Die kun je trouwens niet aan of uit te zetten. Hij moet het hele jaar door ‘aan’ blijven staan en dat kost ongeveer 1 euro per dag aan elektriciteit. Nog vrij prijzig dus om er thuis in Nederland ook eentje neer te zetten in de achtertuin. Nikki en ik moesten de grote slaapkamer met het brede bed afstaan aan papa en mama want die vonden 1 nachtje in het smalle bed meer dan genoeg. Nikki was het daar niet mee eens en dan gaat ze altijd overdreven huilen zonder tranen. En mij wakker houden terwijl ik moe ben. Vervelend aapje!