Gibraltar

22 °C 🇪🇸 🇬🇮

—————

La Línea de la Concepción

Upper Rock, Gibraltar

Queensway Quay Marina

The Bastion 🍺 🥣

Gibraltar Airport 🍦

—————

Parque del Sol, Sitio de Calahonda 😴

—————

Het werd inderdaad een bewolkte dag gisteren en dus zaten we om 09.45 uur in de auto richting Gibraltar. Het was via de tolweg slechts een uurtje rijden en onderweg passeerden we de ‘grens’ tussen de provincies Málaga en Cádiz. Papa had al gelezen dat je de auto beter in Spanje kunt parkeren om dan lopend langs de douane te gaan. Vanaf de parkeerplaats in La Línea de la Concepción was het nog 2 minuten lopen en na een snelle controle van onze paspoorten stonden we in Gibraltar. Vanwege de bewolking was het maar 22 graden en waarschijnlijk viel de drukte daarom ontzettend mee.

Gibraltar is een Brits overzees gebied met een oppervlakte van 6,8 vierkante kilometer. Het gebied werd in 1704 door een Nederlands-Engelse troepenmacht veroverd op Spanje en vervolgens in 1713 onder de Vrede van Utrecht overgedragen aan het Koninkrijk Groot-Brittannië. Sinds 1830 is Gibraltar een zogeheten kroonkolonie; zelfbestuur op het gebied van binnenlandse zaken en rechtspraak en het Verenigd Koninkrijk is verantwoordelijk voor het buitenlandse beleid. Het is altijd een twistpunt gebleven omdat Spanje nog steeds aanspraak wil maken op het stukje grond. Zo waren er conflicten over het luchtruim en de telefoonlijnen en ging Spanje om te treiteren voor lastige grenscontroles zorgen.

Toen de Britten in 2016 kozen voor een vertrek uit de Europese Unie stemde 95,9% van de bevolking in Gibraltar juist voor het aanblijven. Hierdoor waren in 2020 weer nieuwe afspraken nodig tussen Spanje en Groot-Brittannië waaronder een vrij verkeer van goederen en het streven naar afschaffing van de fysieke grenscontroles. En ook een nieuw belastingakkoord tussen Spanje en Gibraltar waardoor het gebied vanaf dit jaar geen belastingparadijs meer is. De 30.000 inwoners willen hun soevereiniteit ondertussen graag behouden. De officiële taal is Engels en er wordt betaald met Britse ponden. Maar de meeste mensen zijn tweetalig opgevoed en je kunt bijna overal ook met euro’s betalen.

Zo, genoeg geschiedenis. Onze wandeling begon met de oversteek van het vliegveld en daarna liepen we de drukke stad in. In tegenstelling tot Engeland rijdt het verkeer gewoon rechts en je zou bijna denken dat elke inwoner een eigen auto heeft. We kwamen onderweg een speeltuintje en een leuk parkje tegen maar verder vooral grauwe panden en bouwplaatsen. De kabelbaan moest ons naar de grootste attractie van het schiereiland brengen: de Rots van Gibraltar. Voor ruim € 60 konden we vrij snel naar boven omdat papa ter plekke met zijn telefoon online tickets kocht waarmee we in een kortere rij konden staan. Samen met de € 26,70 aan tolgeld (heen en terug samen) en een tientje om te parkeren waren papa en mama dus al 100 euro kwijt voordat we iets hadden gezien…

Ik was een beetje bang voor de kabelbaan omdat er 3 maanden geleden in Italië een groot ongeluk mee is gebeurd. Het ritje duurde gelukkig maar 6 minuutjes naar Upper Rock. Het hoogste punt van de rots ligt op 426 meter en dit bovenste station op 412 meter boven zeeniveau. We werden al meteen begroet door enkele nieuwsgierige berberapen waarvan er een paar honderd in een kolonie in het natuurreservaat op de rots leven. Voor dit reservaat hadden we trouwens € 50 extra moeten betalen maar dat deden we niet. We liepen namelijk letterlijk in de wolken waardoor we nauwelijks uitzicht hadden op de omgeving. Bij helder weer kun je normaal gesproken de Straat van Gibraltar goed zien en ook het vreselijke Marokko dat slechts op 14 kilometer afstand ligt. Maar nu dus niet. Een voordeel daarvan was natuurlijk dat het overal niet zo extreem druk was.

Het rondje dat we wel konden maken viel nogal tegen en na een uurtje hadden we het wel gezien. We hebben wat foto’s gemaakt maar ik durfde niet zo dicht bij de aapjes te zitten. En Nikki was bang voor de grote apen! Het baby aapje op de buik van moeder vond ik wel erg schattig en 1 aapje probeerde nog om de rugzak van papa open te maken. Toen we weer beneden stonden liepen we via een kleine jachthaven met dure restaurants naar het speeltuintje dat we eerder hadden gezien. Daar konden we lunchen bij restaurant The Bastion en na afloop wilde papa dat we een beetje door zouden lopen. Om 15.10 uur zou er namelijk een vliegtuig van British Airways landen en dat konden we dan mooi zien. 

Helaas mochten we niet zo dicht bij de landingsbaan staan als gehoopt toen het vliegtuig met 10 minuten vertraging arriveerde. We stonden wel vooraan achter de slagbomen om alles te bekijken. Het verkeer ligt tijdens een aankomst of vertrek volledig stil omdat je Gibraltar alleen via de landingsbaan in of uit kunt en dat gebeurt dus ongeveer 20 keer per dag. Nikki en ik kregen nog een ijsje voordat we rond 16.00 uur weer in de auto stapten. Papa wilde op de terugweg eigenlijk nog langs het witte dorpje Casares maar boven de bergen hingen nog steeds donkere wolken. Dan zien die dorpjes er wat minder fraai uit en dus reden we toch maar door. 

Een uurtje later konden we eindelijk weer zwemmen en door een spulletje in het water zijn onze haren inmiddels een beetje groen geworden. Na het eten gingen we ‘s avonds eerst weer eenendertigen en daarna een spelletje Yahtzee doen. Dat is ook leuk en ik was natuurlijk weer de winnaar! Voordat we gingen slapen moesten papa en mama onze kamer nog uitgebreid inspecteren want Nikki dacht een groot beest gezien te hebben. Die was natuurlijk nergens te bekennen maar Nikki durfde alleen te gaan slapen als mama bij haar kwam liggen…