Plitvicka Jezera - Seliste Dreznicko - Zagreb - Düsseldorf

18 °C 🇭🇷 🇩🇪

—————

Špoljarić Watermill, Korana

Plitvička Jezera, Plitvice Lakes National Park 🍺 🥣

—————

BeaR’s LOG, Selište Drežničko 😴

—————

McDonald’s, Zagreb 🥣

Trg Bana Josipa Jelačića

Park Ribnjak

Zračna Luka Franjo Tuđman, Zagreb Airport ✈️

Flughafen Düsseldorf ✈️

—————

Wat een dag… Maar ik begin natuurlijk bij het begin.

We gingen gisteren dus opnieuw naar de meren van Plitvice. Er waren ook weinig alternatieven want Bosnië en Herzegovina mochten we niet in, de berenopvang was te lang rijden, Rastoke hadden we al gezien, een boerderij met hertjes was misschien niet open en op grotten zaten papa en mama niet te wachten. Papa had een route bedacht die ons een volledig rondje om de meren zou opleveren en het eerste gedeelte ging prima. In Plitvica Selo konden we Veliki Slap, de grote waterval, van bovenaf zien. En iets verderop konden we vanaf enkele uitzichtpunten de wandelpaden beneden zien. De grens tussen Karlovac en Lika-Senj loopt ook door dat gebied en Plitvička Jezera behoort tot die laatste provincie.

Daarna begon echter de ellende. Op de kaart was een weggetje zichtbaar door het bos die weer bij een grote weg uit zou komen nabij ingang 2. Maar het smalle weggetje werd steeds slechter, op sommige plekken lag er ijs en papa moest af en toe boomstammen en dikke takken verwijderen. Mama vond het niet leuk en wilde al vrij snel omkeren. Papa hield nog een tijdje hoop maar uiteindelijk koos hij toch maar voor de veilige weg terug. Een uurtje later waren we weer in de bewoonde wereld tot opluchting van mama, Nikki en mij.

We reden terug naar Selište Drežničko om weer de vertrouwde route naar ingang 1 te nemen. Onderweg maakten we een korte stop bij de Špoljarić Watermill in Korana. Dat zag er best leuk uit maar na 10 minuten hadden we het wel gezien. Eenmaal in het park bleek dat er bij de ingang nog 2 restaurants open zijn. We hebben patatjes gegeten en ijsthee gedronken voordat we rond 14.15 uur aan onze wandeling begonnen. Het waaide harder dan woensdag en de zon had soms een beetje moeite om door de lichte sluierbewolking heen te breken.

Het mooiste gedeelte van de onderste meren is meteen bij het begin. De boot en het karretje zouden we dit keer laten zitten en dus namen we route A. We liepen weer over de houten vlonder naar de Veliki Slap en daar waren we dit keer helemaal alleen! Alle tijd dus om foto’s te maken. Daarna kwamen we opnieuw langs de verschillende meren die tussen de 10 en 20 meter diep zijn. We hebben alleen helemaal geen vissen gezien. Het laatste gedeelte van de route ging bovenlangs en daar wilde papa nog even afdalen naar de Šupljara Cave. Dat mag eigenlijk niet in de winter maar er was toch niemand om dat te controleren. Toen hij buiten adem weer boven kwam zag hij pas op een bordje dat er ook schorpioenen en andere enge beestjes in de grot leven!

Nadat we rond 16.15 uur weer bij de auto waren moesten we nog even langs de Tommy om wat boodschappen te halen. Daar zitten ook wat andere winkels en Nikki moest en zou nog iets kopen van de centjes die we van opa en oma uit Heiloo hebben gekregen. Ik kocht zelf een kleine panda maar toen Nikki eindelijk iets gevonden had in een andere winkel bleek de pinautomaat daar niet te werken. En mama kon ook niet in euro’s betalen. We moesten het vandaag dus opnieuw proberen en dat vind Nikki natuurlijk niet zo leuk.

Uiteraard zaten we bij BeaR’s LOG weer snel in de jacuzzi en dat hebben we lang vol kunnen houden. Daarna nog pizza eten en weer een potje eenendertigen met Nikki als winnares. Tussendoor kwam Dragana nog een grote schaal brengen met gefrituurde deegballetjes met chocoladesaus. Ze heeft goed voor ons gezorgd! Rond 21.00 uur was het tijd om naar bed te gaan en mama ging alvast de grote koffer inpakken.

Vandaag reden we om 10.15 uur bij het huis weg nadat we Dragana hadden uitgezwaaid. En nadat Nikki nog even de zware houten salontafel op de voet van mama had gegooid… Nikki en ik hadden gisteren allebei nog een mooie tekening van een beer gemaakt in het gastenboek. En papa en mama hebben natuurlijk een bedankje geschreven want het was allemaal perfect geregeld. Nikki kon onderweg bij de winkel eindelijk haar kadootje kopen en daarna reden we via Slunj richting Zagreb. Dit keer recht omhoog en die weg rijdt een stuk beter.

Toen we bij Karlovac op de tolweg kwamen reden we iets verderop wel meteen in een fuik van de politie. Alle auto’s werden een benzinestation op gedirigeerd en daar stonden ongeveer 30 agenten boos te kijken. Waarschijnlijk zochten ze naar mensen met belastingschulden en wij werden gelukkig niet staande gehouden. Van de 30 waren er trouwens maar een paar aan het werk, de rest stond lekker in het zonnetje. Het werd vandaag namelijk 18 graden met een volledig blauwe lucht. Lente dus!

Omdat er momenteel een zware storm over Nederland trekt was het nog een beetje onzeker of onze vlucht wel door zou gaan. Mama wilde daarom niet zo lang in Zagreb blijven. Het duurde even voordat we in het centrum waren van de drukke stad maar om 12.15 uur stond de auto in een parkeergarage. We liepen via een gezellig straatje vol terrasjes naar het grootste plein van de stad, Ban Jelačić Square (Trg Bana Josipa Jelačića). Iets verderop hebben we eten gehaald bij de McDonald’s en op de trappen van een kleine fontein werkten we dat naar binnen. 

Vervolgens liepen we langs de Zagreb Cathedral (Zagrebačka Katedrala) naar een park en daar hebben we nog een klein rondje gedaan. Om 14.00 uur wilde mama terug naar de auto en eenmaal uit het centrum waren we al snel bij de luchthaven. Eerst nog even de auto aftanken voordat we die na 431 gereden kilometers konden inleveren. We waren natuurlijk veel te vroeg en moesten een tijdje wachten voordat de koffer ingecheckt kon worden. Papa zag op de borden dat de vlucht van KLM naar Amsterdam was geannuleerd vanwege de storm maar onze vlucht naar Eindhoven ging gewoon door.

Om 18.50 uur gingen we met een kleine vertraging de lucht in en onderweg heb ik lasagne, chocolade en chips gegeten. Het zag er lange tijd goed uit maar in Eindhoven moest de piloot 2 keer een doorstart maken vanwege de storm. We moesten uitwijken naar Düsseldorf in Duitsland en ook daar werden we getrakteerd op een doorstart. Mensen om ons heen zaten te kotsen en er was lichte paniek aan boord. Ik moest ook even huilen, Nikki sliep rustig door. Pas om 20.55 uur slaagde de 4e poging en onder luid applaus raakten we eindelijk de landingsbaan. Nu zitten we aan boord te wachten totdat we naar buiten mogen. Het waait ook hier zo hard dat de trappen niet naar het vliegtuig gereden mogen worden; we moeten dus wachten tot het rustiger wordt en waarschijnlijk moeten we in een hotel overnachten.

Wordt vervolgd…