Dubrovnik

23 °C 🇭🇷

—————

Dubrovnik Old Town 🍦

Gundulić Square 🍺 🥣

Čibača

—————

Villa Dalmatian Gem, Palje Brdo 😴

—————

De dag begon zoals hij tegenwoordig ook altijd eindigt: een boekje lezen. En daar word ik steeds beter in! Nikki was gisteravond nog uit bed gerold maar dat was ze vanmorgen alweer vergeten. Ik heb een bolletje met Franse kaas en een gebakken eitje gegeten voordat we iets na 10.00 uur in de auto zaten. Mama kon daar lekker opwarmen want zij had het weer eens koud gehad. Om 10.45 uur reden we een parkeergarage in Dubrovnik binnen die ons uiteindelijk 200 kuna zou gaan kosten, ongeveer 27 euro. We moesten nog 10 minuutjes naar beneden lopen want het oude centrum ligt een stuk lager dan de kustweg.

Dubrovnik heeft ongeveer 50.000 inwoners en wordt ook wel ‘De parel van de Adriatische Zee’ genoemd. De volledig ommuurde vestingstad werd in de 7e eeuw gesticht als Ragusa; de Slavische naam werd Dubrovnik. Tegenwoordig is het een populaire bestemming voor cruiseschepen en ook vandaag zagen we er rond de middag 1 de haven bereiken: de Norwegian Star. Voor die tijd liepen wij al over de muur en daar moesten papa en mama allebei wel 150 kuna voor betalen. Kinderen tot 7 jaar mogen gelukkig gratis naar boven. We waren dus al bijna 7 tientjes kwijt voordat we goed en wel in de oude stad waren.

Via de westelijke Pile Gate waren we binnen de stadsmuren gekomen en na een flinke trap omhoog konden we aan het rondje van 2 kilometer over de muur beginnen. Het zou 23 graden worden met af en toe een zonnetje en dat was eigenlijk perfect voor de 744 traptreden. Papa en mama vroegen zich al af hoe dat in de zomermaanden gaat als het 35 graden is. Dan meren er soms wel 6 cruiseschepen per dag aan en moet het een gekkenhuis zijn. Nu was het al druk genoeg op de muur waar het gelukkig wel eenrichtingsverkeer is. Onderweg hadden we natuurlijk een prachtig uitzicht op de zee, de bergen, het stadje onder ons en het naastgelegen Fort Lovrijenac. Papa kon de buggy sjouwen want die hadden we toch maar meegenomen. Op sommige stukken kon Nikki even lekker zitten en ondanks dat ik morgen 6 jaar word zie ik nog steeds mijn kans schoon als zij even niet oplet. Tijdens het eerste gedeelte vond ik al die trappetjes nog geweldig maar na anderhalf uur slenteren begon ik toch wel een beetje moe te worden. Maar we zijn natuurlijk geen watjes dus het rondje moest afgemaakt worden! 

Om 12.45 uur stonden we weer beneden op de Stradun, de mooie hoofdstraat met marmeren stenen. Het was tijd om te lunchen en de passagiers van het cruiseschip waren inmiddels ook gearriveerd. Naast de vele touringcars met Aziaten natuurlijk want die stonden ook alweer massaal met hun enorme fotocamera’s te klikken. We liepen eerst langs het haventje maar daar stond bijna overal alleen maar vis op het menu. Op Gundulić Square, ook het toneel van de dagelijkse ochtendmarkt, konden we uiteindelijk een schaars plekje vinden en lekkere pizza’s eten. Op dat plein zit ook 1 van de filialen van Captain Candy. Mama waande zich letterlijk als een klein kind in een snoepwinkel en 13 euro lichter kwamen we met een bescheiden zakje snoep weer buiten. En toen vonden Nikki en ik ze nog taai of hard ook...

Even verderop kon mama gelukkig de beloofde ijsjes kopen (aardbei) en toen was het rond 15.30 uur tijd om het wonderlijke Dubrovnik achter ons te laten. Je kunt er nog uren slenteren door de smalle steegjes met mooie doorkijkjes maar wij hoeven nooit elke centimeter van een stad te zien. Op de terugweg bergop wilde ik weer eens de buggy niet uit en een tegemoetkomende, zware meneer viel als een zak aardappelen op zijn snufferd toen hij voor ons wilde uitwijken en naast de stoeprand stapte. Op de vraag van papa of hij nog leefde zei hij ‘dobre’ maar zijn gezicht verraadde anders. Hahaha! Bij de parkeergarage moesten we dus een schandalig bedrag betalen en op de terugweg sprong mama bij de Lidl in Čibača nog even uit de auto voor wat afbakbroodjes en fruit. Nikki en ik lagen toen te slapen.

Bij ons appartement was de temperatuur alweer gezakt naar 19 graden. Dat komt waarschijnlijk omdat we niet direct aan zee zitten maar tussen de bergen en de vele cipressen. Hoe dan ook: er moest en zou gezwommen worden. Papa haakte af omdat zijn teen bijna bevroor toen die het water raakte. En Nikki dook na 2 stapjes op het trappetje snel het warme badje in de badkamer in dat mama al klaar had gezet. Ik liet me echter niet kennen en na lang aarzelen ben ik toch tot mijn nek in het water geweest. De komende 2 dagen laat de zon zich waarschijnlijk vaker zien en dan is zwemmen toch wat aangenamer. Zometeen gaan we gebakken aardappeltjes met een schnitzel eten en chocoladevla als toetje. Morgen is de grote dag en ik heb mijn grootste wens al kenbaar gemaakt: het strand! Dat wordt even zoeken voor papa en mama. En we moeten natuurlijk een bakker vinden die taartjes heeft! Verder doen we rustig aan en gaan we misschien een rondje rijden in de directe omgeving. En woensdag, op onze laatste dag, rijden we richting Montenegro. Er komen dan namelijk geen cruiseschepen!