Biot

🇫🇷

—————

Biot

—————

Camping Antipolis, Biot 😴

—————

Gisteren werd ik eindelijk weer eens wakker met een blauwe lucht en een bescheiden zonnetje. Na bijna 40 uur regen is dat ook wel weer eens leuk. Papa en mama gaan voortaan weer lekker met het vliegtuig naar de zon in dit soort periodes. Het is inmiddels wel een stuk drukker geworden op de camping, want gisteren zijn er ongeveer 50 mensen bij gekomen en vandaag arriveren er nog eens 100. Ik mocht met papa mee naar het campingwinkeltje om broodjes te halen. Het was best nog wel frisjes in de schaduw en mama vond het voor mij te koud om naar het strand te gaan. Het waaide hard en er doken regelmatig grote wolken voor de zon. Papa en ik waren teleurgesteld, weer geen dagje strand. We zijn maar op de camping gebleven en naar het zwembad gegaan. Onderweg liepen we langs de auto, en toen ontdekte mama dat we toch schade hebben na de aanrijding van gisteren. Net onder de kentekenplaat zit een flinke deuk, en die hadden papa en mama in de regen niet gezien. Nu viel de schaduw er precies op en zag je hem duidelijk. Mama heeft nog wel het kenteken van de Franse auto genoteerd, en ze gaan in Nederland wel kijken of ze daar iets mee kunnen. Het is een leaseauto, dus papa maakt zich er niet zo druk om.

Ik had mijn stoere badpak weer aan, en samen met papa en het groene badeendje heb ik lekker een kwartiertje in het zwembad gedobberd. Mama houdt niet zo van water, alleen van een warme douche. Toen de lucht wat dreigender werd zijn we om 13.45 uur in onze caravan een hapje gaan eten. Ik kreeg stukjes banaan en kiwi aangeboden, maar die spuugde ik door de hele tent heen; dat was geen succes. Een flesje warme melk was beter. Na mijn korte dutje (ik slaap overdag bijna niet) hebben we nog een wandelingetje gemaakt naar het kiezelstrand van Biot. Dat is een waardeloos strandje door die grote kiezels, het zeewater was koud en er stonden hoge golven door de harde wind. Mama was streng en ik mocht zelfs niet even pootjebaden. Mijn eerste duik in zee moest dus weer uitgesteld worden! Terug op de camping mocht ik op mijn speelkleed liggen, en toen pas begon ik weer te lachen en te brabbelen. Ik was namelijk een beetje stil vandaag. Papa en mama zien dat meteen omdat ik normaal gesproken altijd vrolijk en beweeglijk ben. Misschien ben ik toch een beetje geschrokken van de aanrijding of voel ik dat we hier morgen vertrekken. Ze zullen me toch niet vergeten?! Mama is inmiddels de koffers aan het inpakken. Vanavond gaan we vroeg naar bed omdat we al om 05.00 uur richting Parijs willen rijden. De afstand is ruim 900 kilometer en we hopen dan voor het donker in ons hotel aan te komen. Papa gaat straks nog palmhartjes eten (dat kleine blikje kostte maar liefst 3 euro 85) en de laatste Kronenbourg biertjes opdrinken. Tot morgen in Parijs!